آیه 47 سوره نور

وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ (47)

جلد 9 - صفحه 268

وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ‌: و مى‌گويند منافقان تصديق نمائيم به يگانگى خدا و نبوت پيغمبر، وَ أَطَعْنا: و اطاعت كنيم ايشان را در آنچه امر فرمايند ما را و حكم نمايند. ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ‌: پس پشت كنند و اعراض كنند از اطاعت خدا و پيغمبر جماعتى از ايشان بعد از قول آنها به تصديق و اقرار. وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ‌: و نيستند آن جماعت گويندگان ايمان و اعراض كنندگان از آن ايمان آرندگان، يعنى مؤمن نيستند.

تبصره: آيه شريفه دال است بر آنكه مجرد اقرار قولى، ايمان نخواهد بود؛ زيرا اگر مجرد قول كافى بود، هر آينه صحيح نبود نفى بعد از اثبات. و خاتمه آيه كه دال است بر نفى ايمان از اين جماعت، اقوى شاهدى است بر آنكه ايمان حقيقى نداشتند و فقط قولى از آنها ظهور داشت، لذا در ابتداى آيه تعبير به قول فرموده‌ «وَ يَقُولُونَ آمَنَّا» و محققين فرموده‌اند: اقرار لسانى با اعتقاد قلبى هم مكفى نيست در ايمان، زيرا التزام قلبى هم لازم خواهد بود كه تعبير شده از آن به عمل به اركان، و بدين جهت در آيه شريفه ديگر مذمت فرمايد منكرين رسالت را با داشتن عقد قلبى كه‌ «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ» يعنى و انكار نمودند رسالت حضرت خاتم صلّى اللّه عليه و آله را و حال آنكه يقين داشت آن را قلبهاى ايشان.

وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ (47) وَ إِذا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ إِذا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ (48) وَ إِنْ يَكُنْ لَهُمُ الْحَقُّ يَأْتُوا إِلَيْهِ مُذْعِنِينَ (49) أَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَمِ ارْتابُوا أَمْ يَخافُونَ أَنْ يَحِيفَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ رَسُولُهُ بَلْ أُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ (50) إِنَّما كانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِينَ إِذا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ أَنْ يَقُولُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (51)

وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَخْشَ اللَّهَ وَ يَتَّقْهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ (52)

ترجمه‌

و ميگويند ايمان آورديم بخدا و برسول و اطاعت كرديم پس بر ميگردند پاره‌ئى از آنها بعد از اين و نباشند آنها مؤمنان‌

و چون خوانده شوند بسوى خدا و رسولش تا حكم كند ميانشان آنگاه باشند پاره‌ئى از آنها أعراض كنندگان‌

و اگر باشد براى آنها حق ميآيند بسوى او فرمانبرداران‌

آيا در دلهاشان مرض است يا شك كردند يا ميترسند كه جور كند خدا بر آنها، و رسولش بلكه آنگروه آنانند ستمكاران‌

جز اين نباشد سخن مؤمنان وقتى كه خوانده شوند بسوى خدا و رسولش تا حكم كند ميانشان كه گويند شنيديم و اطاعت كرديم و آنگروه ايشانند رستگاران‌

و هر كه فرمان برد خدا و رسولش را

جلد 4 صفحه 40

و بترسد از خدا و بپرهيزد از او پس آنگروه ايشانند بمراد رسيدگان.

تفسير

خداوند متعال در اين آيات شريفه بيان فرموده حال كسانيرا كه مهتدى بهدايت الهى نشدند از اهل نفاق باين تقريب كه جمعى بزبان ميگويند ايمان آورديم بخدا و پيغمبرش و اطاعت نموديم از آن دو ولى بعدا در مقام عمل يكدسته از آنها از قبول حكم الهى روى ميگردانند و امتناع مينمايند و اينها در واقع آن اهل ايمان حقيقى نيستند چون اعتقاد قلبى ندارند و ثابت قدم در دين نميباشند لذا چون با كسى اختلافى داشته باشند و كسى بخواند آنها را بسوى حكم خدا و پيغمبرش تا حكم كند آنحضرت ميان آنها بحكم خدا ناگهان پاره‌ئى از آنها سر از گريبان كفر و اعراض بيرون ميآورند و حاضر بحكومت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نميشوند چون ميدانند حق ندارند و پيغمبر بميل آنها حكم نميكند و اينها همان دسته‌ئى هستند كه از قبول حكم الهى روى گردان بودند و ثانيا براى بيان كيفيّت تولّى و مبالغه در آن ذكر شده‌اند و همين اشخاص اگر در اختلافى بدانند حق با آنها است با كمال شوق و انقياد براى فصل خصومت خدمت آنحضرت ميرسند چون ميدانند حكم بنفع آنها صادر ميشود پس اينها دنبال نفع خودشانند نه پيرو حق و حقيقت حال بايد فهميد جهت استنكاف آنها از قبول حكم پيغمبر و حضور نزد آنحضرت چيست آيا هنوز مرض كفر و نفاق و كينه ديرينه در قلوب آنها باقى است يا اخيرا چيزى از پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم مشاهده نموده‌اند كه بشك و ريب افتاده‌اند در باره او يا با آنكه مسلمان واقعى و معتقد بخدا و پيغمبرند ميترسند خدا و پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم جور كنند در حكم، بنقص حق آنها هيچيك از اينها نيست چون عدالت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در حكم مسلم پيش همه است و كفر قديم و شك جديد هم نميشود سبب باشد چه اگر بدانند حق با آنها است حاضر براى حضور نزد او ميشوند پس معلوم ميشود فقط سبب استنكاف آنستكه ميدانند حق باطرف آنها است و ميخواهند ظلم كنند بر او پس آنها ظالمند نه طرفشان و نه پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و بنابراين اضراب از هر سه طرف ترديد است ولى فيض ره ظلم را داخل در مرض قلبى فرموده و اضراب را از دو طرف ديگر ترديد دانسته و بنظر حقير خلاف ظاهر اضراب است علاوه‌

جلد 4 صفحه 41

بر آنكه خدا فرموده اگر بدانند حق با آنها است منقادند و از آن معلوم ميشود غير از اراده تعدى چيز ديگرى مدخليت در استنكاف ندارد جز اين نيست قول اهل ايمان واقعى خصوصا امير ايشان وقتى كه دعوت شوند براى قبول حكم خدا و پيغمبرش كه ميگويند شنيديم بگوش و دل و اطاعت نموديم از جان و دل و ايشان رستگارانند از عذاب الهى نه غير ايشان و كسانيكه اطاعت كنند خدا و پيغمبرش را و بترسند از خدا و بپرهيزند از غضب و عذاب او ايشان فائز بنعيم ابدى خواهند بود نه غير ايشان و كلمه يتّقه بكسر قاف و سكون هاء و كسر آن با اشباع نيز قرائت شده است قمى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه اين آيات نازل شد در حق امير المؤمنين عليه السّلام و عثمان براى آنكه اختلاف داشتند با يكديگر در باغستانى و امير المؤمنين عليه السّلام فرمود راضى ميشويم بحكم پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم پس عبد الرحمن بن عوف بعثمان گفت نروى پيش پيغمبر براى محاكمه كه ترا محكوم ميكند برو با على عليه السّلام نزد ابن شيبه يهودى پس ابن شيبه بعثمان گفت شما پيغمبر را در وحى خدا امين ميدانيد و در حكم ميان خودتان متهم مينمائيد پس نازل شد بر پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و اذا دعوا الى اللّه و رسوله تا آخر آيات و در مجمع از بلخى كه يكى از علماء اهل سنت است نقل نموده كه ميان على عليه السّلام و عثمان نزاع بود در زمينى كه او از على عليه السّلام خريده بود و در آن قدرى سنگ بيرون آمد عثمان خواست آنرا براى عيبش ردّ كند على عليه السّلام قبول نكرد و گفت حكم ميان من و تو پيغمبر است پس حكم بن ابى العاص گفت اگر پيش پسر عمويش براى محاكمه بر وى حكم باو ميدهد نرو نزد او پس اين آيات نازل شد بعد از اين خودش فرموده كه اين معنى يا قريب بآن از امام باقر عليه السّلام نقل شده و در ذيل و اولئك هم المفلحون هم از آنحضرت نقل نموده كه مراد از اين آيه امير المؤمنين عليه السّلام است و بعضى ترس از خدا را راجع بمعاصى گذشته دانسته‌اند و پرهيز را راجع بمعاصى در آتيه و ظاهرا ترس اعمّ است و اللّه اعلم.

جلد 4 صفحه 42

وَ يَقُولُون‌َ آمَنّا بِاللّه‌ِ وَ بِالرَّسُول‌ِ وَ أَطَعنا ثُم‌َّ يَتَوَلّي‌ فَرِيق‌ٌ مِنهُم‌ مِن‌ بَعدِ ذلِك‌َ وَ ما أُولئِك‌َ بِالمُؤمِنِين‌َ (47)

جلد 13 - صفحه 547

و ميگويند ايمان‌ آورديم‌ بخدا و برسول‌ و اطاعت‌ كرديم‌ فرمايشات‌ ‌او‌ ‌را‌ ‌پس‌ ‌از‌ ‌آن‌ برگشتند و اعراض‌ كردند فريقي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ ‌از‌ ‌بعد‌ آنكه‌ اقرار كرده‌ بودند و نيستند اينها بمؤمنين‌.

اخبار زيادي‌ داريم‌ ‌که‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ نزولش‌ ‌در‌ مورد امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ ‌السلام‌ و عثمان‌ بوده‌ ‌که‌ منازعه‌ داشتند ‌در‌ حديقه‌ و امير المؤمنين‌ فرمود بيا برويم‌ نزد ‌رسول‌ اللّه‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و ‌سلّم‌ محاكمه‌ كنيم‌ عثمان‌ حاضر نشد و دوستانش‌ ‌او‌ ‌را‌ منع‌ كردند و گفتند چون‌ ‌علي‌ ‌عليه‌ ‌السلام‌ پسر عم‌ ‌رسول‌ اللّه‌ ‌است‌ ‌در‌ حق‌ ‌او‌ حكم‌ مي‌كند و ‌ما مكرر گفته‌ايم‌ ‌که‌ شان‌ نزول‌ منافي‌ ‌با‌ عموم‌ ‌آيه‌ ندارد بلكه‌ بيان‌ مصداق‌ ‌است‌ و ‌در‌ اينجا ‌در‌ دو مقام‌ صحبت‌ ميكنيم‌، يكي‌ ‌در‌ مورد نزول‌ و ديگري‌ ‌در‌ عموم‌ ‌آيه‌.

اما مورد نزول‌: ‌اينکه‌ ‌آيه‌ كمال‌ صراحت‌ ‌را‌ دارد ‌بر‌ ‌اينکه‌ ‌که‌ كساني‌ ‌که‌ اظهار ايمان‌ كردند.

(وَ يَقُولُون‌َ آمَنّا بِاللّه‌ِ وَ بِالرَّسُول‌ِ وَ أَطَعنا) ‌که‌ عثمان‌ و رفقاء ‌او‌ باشند.

(ثُم‌َّ يَتَوَلّي‌) ‌پس‌ ‌از‌ آنكه‌ زير بار حكم‌ نبي‌ نرفتند و گفتند العياذ باللّه‌ پيغمبر ‌بر‌ خلاف‌ واقع‌ حكم‌ ميكند و ملاحظه‌ رحميت‌ ميكند.

(فَرِيق‌ٌ مِنهُم‌) اينها.

(مِن‌ بَعدِ ذلِك‌َ) ‌پس‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ اعراض‌.

(وَ ما أُولئِك‌َ بِالمُؤمِنِين‌َ) و تعجب‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌اينکه‌ اخبار ‌از‌ طريق‌ مخالفين‌ ‌هم‌ رسيده‌ و بناء ‌علي‌ ‌هذا‌ عثمان‌ و رفقاء ‌او‌ ايمان‌ نداشتند فقط اظهار ايمان‌ ‌آنها‌ ‌براي‌ استفاده‌ بوده‌ چون‌ ديدند ‌که‌ ضرر دارد و گفتند ‌بر‌ خلاف‌ حق‌ حكم‌ ميكند اصلا ‌او‌ ‌را‌ ‌به‌ نبوت‌ و رسالت‌ معتقد نبودند و اما عموم‌ اينكه‌ كسي‌ ‌اگر‌ يك‌ حكم‌ الهي‌ ‌را‌ معتقد نباشد و قبول‌ نكند و يك‌ فرمايش‌ ‌رسول‌ ‌را‌ اعراض‌ كند كافر مي‌شود و مرتد ميگردد و حكم‌ ارتداد قتل‌ ‌است‌ و ‌با‌ بقيه كفار فرق‌ دارد.

548

]

(آیه 47)- سپس به عنوان مذمت از گروه منافقان که دم از ایمان می‌زنند و ایمان در دل آنها پرتو افکن نیست می‌فرماید: «آنها می‌گویند: به خدا و پیامبر ایمان داریم و اطاعت می‌کنیم، ولی بعد از این ادعا، گروهی از آنها روی گردان می‌شوند، آنها در حقیقت مؤمن نیستند» (وَ یَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ یَتَوَلَّی فَرِیقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ وَ ما أُولئِکَ بِالْمُؤْمِنِینَ).

این چگونه ایمانی است که از زبانشان فراتر نمی‌رود؟ و پرتوش در اعمالشان ظاهر نمی‌گردد؟